Ius Sanctus Nieuws Archief

Integratie en andere grensvervaging

Wednesday, 09 Feb 2005 door Peter!

We schrijven zaterdag 29 januari 2005, de nadorst van de avonturen in Den Bosch doen het verstand op hol slaan en dus wordt er spontaan besloten alle grenzen te overschrijden en het Brusselse te gaan verkennen. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er toch een ongezonde portie risicomijdend gedrag ten grondslag lag aan dit besluit. Eerdere verkenningen hadden namelijk al uitgewezen dat er in Brussel, en zeker in de residentie van Van A. nooit een gebrek is aan welkomstschnaps! Omdat we na de Brabantse gezelligheid en met het vooruitzicht van een Europees avontuur, wel even de buik vol hadden van het buitenlandse, werd besloten de enigszins brakke magen te vullen met Oudhollandsche zuurkool. Deze viel natuurlijk uitstekend op de zorgvuldig aangelegde bodem van schnaps en Belgische kwaliteitsbieren.

Zoals het hoort bij een uitstapje in de hoofdstad van Europa kreeg de avond alras een internationaal tintje. Wij werden vergezeld van een heuse Oostenrijker. Behalve aan een onverstaanbaar accent (in het Duits) en een onnatuurlijk sterke hang naar hiërarchie herkennen wij natuurlijk de echte Oostenrijker aan het glas waaruit hij drinkt. Goed voorbeeld doet volgen dus al snel stonden de literglazen bier op tafel. Gezien zijn publiek moest er nog wel even wat ongenoegen geuit worden jegens kleine glazen zoals die onder andere in Nederland gebruikelijk zijn, kritiek dus in de trant van 'dikte noch lengte' welke natuurlijk ten volle beaamd werd door de aanwezige potente Hollanders...

Voor wat hoort wat! Dus werd onze nieuwe vriend een aantal handreikingen gedaan voor de contacten met de Vlaams sprekende dames die wij die avond zouden treffen. Na zorgvuldige afweging van zijn eisen en ons plezier, werd besloten de volgende zin aan te leren om het contact met de dames aan te gaan: "Jij bent een dikke hork met een lelijke reet". Het is mogelijk dat de Enschedese achtergrond van de aanwezigen hierin een ondergeschikte rol gespeeld heeft... Omdat deze openingszin ter plaatse meteen even geoefend werd op passerende proefpersonen, zagen wij ons al snel genoodzaakt een taxi te nemen naar een ander deel van de stad om daar eens op zoek te gaan naar de ware Europese Gemeenschap.

Helaas bleek al snel dat Europa behalve best belangrijk, ook best ingewikkeld kan zijn. Ingeburgerde termen als 'trottoir' en het alom bekend veronderstelde 'Ding Flof Bips' werden doorgaans beantwoord met een blik die een Tokkie niet zou misstaan. Het duurde dan ook niet lang of uw verslaggever werd omringd door dezelfde types die een dag eerder Van der V. hadden belaagd. Een relativerend en goedbedoeld "oh-la-la" zette geen zoden aan de dijk maar het bleek al snel omzettechnisch onwenselijk om tot verwijdering overgegaan, zodat we onze integratiepogingen met veel verve konden voortzetten. Hoewel de Franstalige mede-Europeaan dit ten stelligste zal ontkennen lijkt het er sterk op dat zij de Nederlandse taal doorgaans wel degelijk machtig is. Dat viel te concluderen uit de blauwgeslagen wangen van onze Oostenrijker met zijn gewaagde openingszin, maar ook uit het feit dat er wel degelijk enkele zoentjes te verdienen waren met het klassieke -uiteraard met geveinsd Frans accent- "lekker kontje".

Omdat integreren best vermoeiend is werd besloten de avond rustig uit te bieren in een kroeg nabij de residentie van onze gastheer. Helaas bleek onze taak nog niet geheel voorbij. Op de stoep van het aanpalende pand werd een koloniaal type aangetroffen die, door gebrekkige aanpassing aan de weersomstandigheden, ernstig van kleur leek te verschieten. Fluks werd het enige medicijn hiertegen - zwarte koffie - aangevoerd om de arme man er bovenop te helpen. Toen bleek voor welk type bedrijf de arme man in dienst was, was het de beurt aan uw verslaggever om van kleur te verschieten. Ook integratie kan immers over budget gaan.

Met de vers verworven blos op de wangen toog uw verslaggever naar de nog altijd suffe kroeg waar de andere helden zich hadden verschanst, om geconfronteerd te worden met de verse vangst van de heer E. Nu het bloed zich met gezwinde spoed weer een weg baande uit het gezicht en uit andere alerte lichaamsdelen was de conclusie definitief gerechtvaardigd: ook integratie kent grenzen!

Met een conclusie op zak kon na een drukke avond een vertrouwd stukje Brussel worden opgezocht, waar de rood-wit-blauwe vlag trots over de uitrustende helden waakte. En vlak voor het inslapen realiseerden zij zich dat integratie alleen maar zorgt voor 'meer van hetzelfde' en daarom riepen zij nog éénmaal in gedachten, richting de Franstalige mede-Europeanen een welgemeend "TROTTOIR!".